احكام خُمس‌

خمس يك پنجم از مازاد درآمدها و برخى منافع است كه انسان به دست آورده است و بايد زير نظر امام معصوم عليه السلام مصرف شود و در زمان غيبت امام زمان (عجّل اللَّه تعالى فرجه الشريف)، بهتر است سهم سادات زير نظر مجتهد جامع الشرايط براى رفع نيازهاى سادات فقير مصرف گردد و سهم امام عليه السلام بايد زير نظر مجتهد جامع الشرايط در جهت تعليم و ترويج مذهب جعفرى هزينه گردد. در احاديث شريفه نسبت به پرداختن خمس تأكيد زيادى شده است و از آن به حقّ امام عليه السلام، سبب تطهير مال و وسيله‌اى جهت امتحان ايمان ياد شده است؛ حضرت رضا عليه السلام در جواب نامه يكى از تاجران شيعه فارس مى‌نويسد: «... اموال تنها از راهى كه خداوند مقرّر فرموده است حلال مى‌گردد. همانا خمس، ما را در تقويت دين يارى مى‌كند و نياز آنان كه سرپرستى‌شان را به عهده داريم و نيز نياز شيعيان را تأمين مى‌كند و با آن آبرويمان را در مقابل دشمنانمان حفظ مى‌كنيم. پس خمس را از ما دريغ نكنيد و خود را از دعاى ما محروم نسازيد، زيرا پرداختن خمس كليد روزى و سبب آمرزش و پاكى شما از گناه و ذخيره آخرتتان است. مسلمان كسى است كه به آنچه با خدا پيمان بسته وفا كند نه آن كسى كه با زبان اجابت مى‌كند و در قلب مخالفت مى‌نمايد.»[1] «مسأله 1849» خُمس يك واجب عبادى است؛ بنابر اين پرداخت آن بايد با قصد قربت، يعنى اطاعت خداى متعال انجام شود.

[1]- وسائل الشيعة، چاپ آل البيت، باب 3 از« أبواب الأنفال و ما يختصّ بالإمام»، ح 2، ج 9، ص 538.