«مسأله 1824» كسى كه مى‌داند روزه براى او ضرر ندارد، اگرچه پزشك نيز بگويد:

«ضرر دارد»، بايد روزه بگيرد و كسى كه يقين يا گمان دارد كه روزه براى او ضرر دارد، اگرچه پزشك نيز بگويد: «ضرر ندارد»، نبايد روزه بگيرد و اگر روزه بگيرد، صحيح نيست، مگر آن كه به قصد قربت روزه بگيرد و بعد معلوم شود ضرر نداشته است.

«مسأله 1825» اگر انسان احتمال بدهد كه روزه براى او ضرر دارد و از آن احتمال، ترس براى او پيدا شود، چنانچه احتمال او در نظر مردم بجا باشد، نبايد روزه بگيرد و اگر روزه بگيرد، صحيح نيست؛ مگر آن كه به قصد قربت روزه بگيرد و بعد معلوم شود ضرر نداشته است.

«مسأله 1826» كسى كه عقيده‌اش اين است كه روزه براى او ضرر ندارد، اگر روزه بگيرد و بعد از مغرب بفهمد روزه براى او ضرر داشته، بنابر احتياط واجب بايد قضاى آن را بجا آورد.

«مسأله 1827» غير از روزه‌هايى كه گفته شد، روزه‌هاى حرام ديگرى نيز وجود دارند كه در كتاب‌هاى مفصّل عنوان شده‌اند.

«مسأله 1828» روزه روز عاشورا و روزى كه انسان شك دارد روز عرفه است يا عيد قربان، مكروه است.

روزه‌هاى مستحب‌

«مسأله 1829» روزه در تمام روزهاى سال، غير از روزه‌هاى حرام و مكروه كه گفته شد، مستحب است و براى بعضى از روزها بيشتر سفارش شده است كه از آن جمله است:

1- پنجشنبه اوّل و پنجشنبه آخر هر ماه و چهارشنبه اوّلى كه بعد از روز دهم ماه است و اگر كسى اينها را بجا نياورد، مستحب است قضا نمايد و چنانچه اصلًا نتواند روزه بگيرد، مستحب است براى هر روز يك مُد طعام يا 6/ 12 نخود نقره به فقير بدهد.

2- سيزدهم و چهاردهم و پانزدهم هر ماه.

3- تمام ماه رجب و شعبان و بعضى از اين دو ماه، اگرچه يك روز باشد.