باطل است، ولى كفّاره ندارد.

«مسأله 1658» انسان نمى‌تواند براى ضعف، روزه را بخورد، ولى اگر ضعف او به قدرى باشد كه نتواند آن را تحمّل كند، خوردن روزه اشكال ندارد.

«مسأله 1659» اگر روزه براى انسان ضرر داشته باشد، نبايد روزه بگيرد و اگر با وجود ضرر روزه گرفت، روزه او باطل است و بايد قضاى آن را بجا آورد و همچنين اگر احتمال بدهد كه روزه براى او ضرر دارد و احتمال او در نظر مردم عقلايى و بجا باشد، نبايد روزه بگيرد و اگر روزه گرفت، باطل است و قضا دارد.

2- جِماع‌

«مسأله 1660» جماع روزه را باطل مى‌كند، اگرچه فقط به مقدار ختنه‌گاه داخل شود و منى نيز بيرون نيايد.

«مسأله 1661» اگر كمتر از مقدار ختنه‌گاه داخل شود و منى نيز بيرون نيايد، روزه باطل نمى‌شود، ولى كسى كه آلتش را بريده‌اند، اگر كمتر از ختنه‌گاه را نيز داخل كند، بنابر احتياط روزه‌اش باطل مى‌شود.

«مسأله 1662» اگر شك كند كه به اندازه ختنه‌گاه داخل شده يا نه و يا كسى كه آلتش را بريده‌اند، شك كند كه دخول صورت گرفته يا نه، چنانچه قصد دخول نداشته، روزه او صحيح است.

«مسأله 1663» در صورتى كه تصميم به جماع و دخول گرفته و توجّه داشته باشد كه روزه او باطل مى‌شود- هر چند جماع انجام نگرفته يا به اندازه ختنه‌گاه داخل نشده و منى نيز بيرون نيامده باشد- روزه او اشكال دارد و بايد قضاى آن را بجا آورد.

«مسأله 1664» اگر فراموش كند كه روزه است و جماع نمايد يا او را به جماع مجبور نمايند به طورى كه از خود اختيار نداشته باشد، روزه او باطل نمى‌شود؛ ولى چنانچه در بين جماع به خاطر آورد يا ديگر مجبور نباشد، بايد فوراً از حال جماع خارج شود و اگر خارج نشود، روزه او باطل است و چنانچه مثلًا او را تهديد نمايند كه در صورت‌