منبعى دارد كه اتصال به عالم غيب داشته باشد.

سعى ما بر اين بود كه در جهت حل يكى از مشكلات فهم قرآن، تلاشى كنيم و به قدر وسع و توان، در اين راه قدمى برداريم، ولى نمى‌دانيم كه آيا در اين امر موفق بودهايم، يا بايد بگوييم: «اين همه گفتيم و حل نگشت مسائل».

3. طوفان نوح‌[1]

تفسير بخشى از سوره قمر

فَفَتَحْنَا أَبْوَابَ السَّمَاء بِمَاء مُّنْهَمِرٍ* وَفَجَّرْنَا الْأَرْضَ عُيُونًا فَالْتَقَى الْمَاء عَلَى أَمْرٍ قَدْ قُدِرَ* وَحَمَلْنَاهُ عَلَى ذَاتِ أَلْوَاحٍ وَدُسُرٍ* تَجْرِي بِأَعْيُنِنَا جَزَاء لِّمَن كَانَ كُفِرَ[2]

منظره‌اى است وحشت زا كه تصورش هوش را از سر مى‌ربايد، باران چنان به شدت مى‌بارد كه گويى اقيانوس عظيمى از آسمان سرازير شده. آب چشمه‌ها به سرعت برق، رو به فزونى گذاشته است. يخ‌هايى كه داراى چندين كيلومتر ضخامت و ده‌ها كيلومتر طول و عرض است، و از بقاياى عصر يخ‌بندان زمين به شمار مى‌رود، آب مى‌شود. آب اقيانوس‌ها بالا آمده همه خشكى‌ها را يكى پس از ديگرى فرا مى‌گيرد. زمين به سختى مى‌لرزد و گويا مى‌خواهد كره را به كلى منفجر و منهدم‌

[1]. اين مقاله در شماره نهم مجله مكتب اسلام كه در مرداد 1338، مصادف با صفر 1378 منتشر شده، به چاپ رسيده است.

[2]. سوره قمر، آيه 11- 14.