پاسخ: اگر قبل از خروج خون، وضو يا غسل يا تيمّم به جا آورده، خروج خون، آنها را باطل نمى‌كند؛ ولى براى خواندن نماز، اگر مجموع سطحى كه به واسطه خارج شدن خون، نجس شده، كمتر ازدرهم باشد، نماز خواندن با آن اشكال ندارد و اگر بيشتر باشد، چنانچه تطهير موضع نجس براى او مشقت نداشته باشد، بايد آن جا را تطهير كند و نماز بخواند، وگرنه تطهير آن لازم نيست و اگر بعد از خروج خون، بخواهد وضو يا غسل يا تيمّم را انجام دهد، چنانچه امكان دارد، بايد صبر كند تا خون قطع شود و بعد موضع نجس را تطهير كند و طهارت بگيرد، وگرنه بايد به دستورى كه در رساله گفته شده، غسل يا وضو يا تيمّم جبيره‌اى نمايد.

[344] سؤال 217: وجود زخمى كه آب براى آن ضرر ندارد، ولى خون آن هم بند نمى‌آيد و در اعضاى وضو واقع شده و در صورت گرفتن وضو به طور معمول باعث نجاست اعضاى وضو مى‌شود، آيا باعث وجوب تيمّم مى‌شود يا راهى براى وضوى صحيح وجود دارد؟

پاسخ: مى‌تواند محلّ زخم را در آب كر فرو برد و يا زير شير آب بگيرد و دست بكشد تا خون تمام شود و بلافاصله با نيّت وضو، آب را بر آن محل جارى كند و بعد محل را خشك كند تا نجاست سرايت نكند و اگر اين طور هم ممكن نيست، وضوى جبيره‌اى بگيرد.

[345] سؤال 218: مريضى است كه اگر ديگران به او كمك كنند و به حالت نشسته او را نگه دارند، در آن حالت خودش مى‌تواند وضو بگيرد، وگرنه قادر به گرفتن وضو نيست. وظيفه چنين مريضى وضو است يا تيمّم؟

پاسخ: بايد كمك بگيرد و در حال نشسته، خودش وضو را انجام دهد و اگر با كمك گرفتن هم نمى‌تواند وضو بگيرد، بايد نايب بگيرد تا او را وضو دهد، والّا تيمّم كند.