1. براى انسان، انتخاب راه درست در تحصيل هدف از آفرينش، ضرورى است و بدون آن هيچ تعالى و تكاملى به دست نخواهد آمد؛ ازاين‌رو پيوندى ناگسستنى ميان راه و سعادت يا شقاوت انسانى بر قرار بوده و اين، بيان‌گر اهميت و ضرورت شناخت راه درست و نادرست است.

2. قرآن با نگاهى آسيب‌شناسانه به مسئله راه تعالى انسان، ضمن تبيين راه درست از كژراهه‌ها سخن گفته است. در اين پيوند «راه آتش» تعبير قرآنى از هر نوع مسيرى است كه انسان را از سعادت خود منحرف سازد؛

3. راه خدايى يك راه بيش نيست و قرآن از آن به صراط الهى ياد كرده است و اين راه رهروان خود را بى‌ترديد به سعادت و كمال رهنمون كرده و زمينه‌هاى تعالى آنان را فراهم مى‌كند؛ روشنگرى، جامعيت، انطباق با فطرت انسانى از مهمترين شاخص‌هاى راه خدايى است كه با استوارى، انسان را به اهداف عالى آفرينش رهنمون مى‌سازد؛

4. جلوه و نمود خارجى راه خدايى در تاريخ، همان طريق پيامبران يا دين و شريعت الهى است كه مبتنى بر وحى و اراده الهى، به تنظيم حيات انسانى مى‌پردازد؛ راه خدايى در روزگار ما همان آيين اسلام است كه در قرآن و سنت نبوى تبلور يافته است و اهل بيت (عليهم السلام) به ترسيم خطوط اين راه براى مردمان آخرالزمان پرداخته‌اند و عالمان راستين مسلمان به تبيين و تبليغ آن اقدام كرده‌اند.

توشه‌

از منظر عقل، وحى و تجربه انسانى، براى حركت صحيح و موفق در هر مسيرى، فراهم نمودن و تدارك توشه راه ضرورى است تا با آن بتوان به‌