الْغاوِينَ‌)[1] سنت و طريقه مستقيم خود را دائمى، و غير قابل تغيير معرفى فرموده، و در حقيقت مى‌خواهد بفرمايد: (فَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَبْدِيلًا، وَ لَنْ تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَحْوِيلًا)[2].[3]

از نگاه مفسران ديگر نيز، مقصود از راه خدايى، همان دين و شريعت حق و كاملى است‌[4] كه خداوند در هر دوره تاريخى براى راهنمايى انسان‌ها به واسطه پيامبرى داراى كتاب از راه وحى بيان كرده است. علامه فضل‌الله از اين راه به «طريق انبيا» و «مسير اوامر و نواهى الهى» ياد كرده است؛[5] اين راه، تنها مسيرى است كه انسان را به مقصد نهايى و سعادت راستين خود مى‌رساند و پاسخى پسنديده و الهى براى نيازهاى انسانى ارائه مى‌كند؛ اين راه است كه حيرت و ضلالت را از فراروى انسان زدوده، به او اطمينان قلب، آرامش روح، ثبات قدم و توازن عقل مى‌بخشد.[6]

رهيافت‌ها

با بررسى مجموع آيه‌هايى كه با موضوع راه خدايى در پيوند هستند و نيز ديدگاه مفسران مى‌توان رهيافت‌هاى زير را ارائه نمود:

[1]. حجر: 41 و 42: فرمود:« اين راهى است راست‌[ كه‌] به سوى من‌[ منتهى مى‌شود] در حقيقت، تو را بر بندگان من تسلطى نيست، مگر كسانى از گمراهان كه تو را پيروى كنند».

[2]. فاطر: 43:« و هرگز براى سنت خدا تبديلى نمى‌يابى و هرگز براى سنت خدا دگرگونى نخواهى يافت».

[3]. الميزان فى تفسير القرآن، ج 1، ص 32- 33.

[4]. التبيان فى تفسير القرآن، ج 1، ص 41؛ تفسير القرآن الكريم، ج 1، ص 99؛ تفسير من وحى القرآن، ج 1، ص 85؛ الأمثل في تفسير كتاب الله المنزل، ج 1، ص 53.

[5]. تفسير من وحى القرآن، ج 1، ص 82- 83.

[6]. همان، ج 1، ص 79.