مرزها و ارتكاب اين ممنوعيت‌ها برحذر داشته است. شايد براى علاقمندان به مطالعات قرآنى، پرسش‌هايى در باره چرايى اين مرزها و دلايل وجود آنها در مسير حيات انسانى مطرح باشد كه با مطالعه اين فصل مى‌توان به آنها پاسخى درخور داد.

حرام؛ مرزهاى شريعت‌

حرام، تعبيرى متداول و رايج براى اشاره به مرزهاى شريعت در ادبيات قرآنى و اسلامى است و در عرف جامعه اسلامى نيز اصطلاحى فراگير در اين معنا به‌شمار مى‌رود؛ چنان كه دين‌داران براى اشاره به محدوديت و ممنوعيت‌هاى شرعى در موارد گوناگون از اين اصطلاح استفاده مى‌كنند؛ البته تعبير قرآنى حدود الهى نيز بدان اشاره دارد؛ هر چند حدود ياد شده اختصاصى به حرام‌ها ندارند.

هدف فصل حاضر بازشناسى مفهوم حرام، خاستگاه و گستره آن در منطق قرآنى با هدف ارائه نظريه قرآنى در اين باره است.

معناشناسى حرام‌

«حرمت» در لغت از ريشه «حِرم» و برگرفته از ماده «ح رَ مَ» به معناى «منع» است.[1] «حَرام» بر وزن فَعال از همين ماده، به رفتار يا چيزى گفته مى‌شود كه حكم حرمت بدان تعلق يافته و انجام آن ممنوع باشد؛[2] «حلال» نيز ضد حرام است.[3] خاستگاه ممنوعيتِ فعل حرام ممكن است‌

[1]. لسان العرب، ج 3، ص 138.

[2]. العين، ج 3، ص 222؛ النهاية، ج 1، ص 373.

[3]. الصحاح، ج 4، ص 1672.