فصل هفتم: مرزهاى الهى‌

(مَنْ يَتَعَدَّ حُدُودَ اللَّهِ فَأُولئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ‌)[1]

اشاره‌

از نگاه قرآنى، انسان در سير حيات دينى به گونه‌اى رها نيست تا هر كارى را كه بخواهد انجام دهد؛ بشر داراى محدوديت‌هايى است كه رعايت آنها لازمه تعالى و تكامل اوست؛ دستيابى به سعادت و قرب الهى كه هدف اصلى آفرينش آدمى است، نيز بدون رعايت اين محدوديت‌ها امكان‌پذير نيست؛ محدوديت‌هاى ياد شده به‌سان مرزهايى است كه هماره بايد آن را در فراروى خود ديده و از آنها عبور نكند؛ حتى بهتر است از نزديك شدن به آنها نيز خوددارى شود؛ چرا كه ممكن است نفس به مرور او را به گذر از اين مرزها فرا خواند.

قرآن به عنوان كتاب راهنماى حيات انسانى، در بخش قابل توجهى از آيات خود به اين مسئله توجه جدى نموده و هماره انسان را از عبور از

[1]. بقره: 229:« كسانى كه از حدود[ احكام‌] الهى تجاوز كنند، آنان همان ستمكارانند».