فصل ششم: ستايش و بندگى‌

(فَاسْجُدُوا لِلَّهِ وَ اعْبُدُوا)[1]

اشاره‌

در منطق قرآنى، ستايش خداوند، نشانه رشد و بلوغ ايمانى انسان است؛ ستايش خدا به‌سان آب حياتى است كه به زندگى انسان معنا و طراوات مى‌بخشد؛ چترى است كه او را از هر گزندى مصون داشته و سپرى است كه ايمان را از ربايش ابليس حراست مى‌كند؛ ستايشِ خداوند، افزون بر اينكه نشان بلوغ ايمانى است، پاسخى به يك نياز فطرى به‌شمار مى‌رود؛ انسان به لحاظ فطرى هماره اين احساس را دارد كه خود را وابسته و دل‌بسته به قدرت برتر هستى نشان دهد؛ همان نيرويى كه انسان و نظام هستى را پديد آورده و اصل وجود و بقاى آن وابسته به لطف اوست.

[1]. نجم: 62.