اظهار شادمانى، از صفات پيامبران و اهل ايمان، يكى از موجبات جلب رحمت الهى و پاك شدن از برخى آلودگى‌هاى معنوى است؛ كينه را از دل‌ها مى‌زدايد و محبّت و دوستى، شادكامى به ارمغان مى‌آورد. از اين رو، امام على عليه السلام توصيه مى‌فرمايد:

أظهِرُوا البِشرَ فيما بَينَكُم، وَالسُّرورَ فى مُلاقاتِكُم.[274]

در ميانتان خوش‌رويى و در ملاقاتتان شادمانى را آشكار سازيد.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله معمولًا لبخند بر چهره داشت و سخن گفتن او همراه با تبسّم بود و لبخند زدن به ديگران را نوعى صدقه مى‌دانست!

جالب توجّه است بدانيم كه از نظر روان‌شناسان نيز ابراز شادمانى و گشاده‌رويى، يكى از عوامل شادى است. به گفته ديل كارنگى:

ويليام جيمز پدر روان‌شناسى مى‌گويد: به صورت ظاهر، عمل، پيرو احساسات است؛ امّا در واقع، هر دو يك راه را مى‌پيمايند. با تنظيم عمل- كه در اختيار اراده است- مى‌توان به طور غير مستقيم، احساسات و عواطف را نيز- كه به فرمان اراده نيستند- تنظيم كرد.

ويليام جيمز مى‌گويد: ما نمى‌توانيم از راه اراده، احساساتِ خود را تغيير دهيم؛ بلكه مى‌توانيم اعمال خود را عوض كنيم. زمانى كه عمل ما عوض شد، احساسات ما نيز تغيير مى‌كند. به همين دليل است كه ويليام جيمز ادامه داده و مى‌گويد: «... بنا بر اين در موقعى كه شادى از شما گريزان شد.

تنها راهى كه شما را به سوى خوش‌بختى هدايت مى‌كند، اين است كه شادان و گشاده‌رو مثل اين كه هيچ گونه اندوهى در شما نيست، خوش و سر دماغ بنشينيد و بگوييد و بشنويد».[275]

[274]. ر. ك: ص 136 ح 22.

[275]. آيين زندگى: ص 123.