اى حنش! هر كه خوش‌حال مى‌شود كه بداند آيا دوستدار ماست يا دشمن ما، دلش را بيازمايد. اگر دوست ما را دوست داشته باشد، دشمن ما نيست و اگر دوست ما را دشمن داشته باشد، دوستدار ما نيست. خداوند متعال از دوستدار ما بر دوستى ما پيمان گرفته و در لوح محفوظ، نام دشمن ما را نوشته است. ماييم برگزيدگان [خدا] و پيشتازان ما [به سوى حوض كوثر]، پيشتازان پيامبران اند».

1063. امام على عليه السلام: هر كه خدا را دوست داشته باشد، پيامبر را نيز دوست مى‌دارد و هر كه پيامبر را دوست داشته باشد، ما را نيز دوست مى‌دارد و هر كه ما را دوست داشته باشد، شيعيان ما را نيز دوست دارد.

1064. امام صادق عليه السلام: هر كه دوستدار ما را دوست بدارد، هر آينه ما را دوست داشته است.

5/ 3 دشمن داشتنِ دشمن اهل بيت (عليهم السلام)

1065. الأمالى، طوسى- به نقل از صالح بن ميثم تمّار-: در كتاب [پدرم‌] ميثم رضى الله عنه ديدم كه مى‌گويد: شبى را در خدمت امير مؤمنان على بن ابى طالب عليه السلام بوديم. به ما فرمود:

«هيچ بنده‌اى نيست كه خداوند، دلش را براى ايمان، صاف [و خالص‌] كرده باشد، مگر اين كه محبّت ما را در قلبش احساس مى‌كند و هيچ بنده‌اى نيست كه خداوند از او در خشم [و ناخشنود] باشد، مگر اين كه در قلبش نسبت به ما احساس بغض مى‌كند. بنا بر اين، ما از اين كه مؤمن، دوستمان مى‌دارد، شاد مى‌شويم و دشمنىِ كسى را كه با ما بغض مى‌ورزد، مى‌دانيم. دوستدار ما، از رحمت خداوند- كه به واسطه محبّت ما هر روز، انتظار آن را مى‌كشد-، شادمان است و دشمن ما بناى خود را در لبه پرتگاهى در حال ريزش، پى‌ريزى مى‌كند و گويى اين لبه او را در آتش دوزخ فرو مى‌افكند و گويى درهاى رحمت به روى اهل رحمت، گشوده‌