1060. امام صادق عليه السلام: من و پدرم بيرون آمديم تا اين كه به ميان قبر و منبر [پيامبر خدا صلى الله عليه و آله‌] رسيديم. جمعى از شيعيان در آن جا بودند. پدرم به آنها سلام كرد و آن گاه فرمود: «به خدا سوگند كه من بوى شما و روح شما را دوست دارم. پس با پارسايى و كوشيدن در عمل خود، مرا در اين محبّت يارى رسانيد و بدانيد كه ولايت [و دوستىِ‌] ما جز با پارسايى و كوشش به دست نمى‌آيد. هر كدام از شما بنده‌اى را به امامت گيرد، بايد به كردار او عمل كند».

1061. امام مهدى عليه السلام‌- در نامه‌اى از ايشان به شيخ مفيد-: هريك از شما بايد كارى كند كه به محبّت ما نزديك شود و از كارى كه او را به نفرت و خشم ما نزديك مى‌سازد، دورى كند؛ زيرا قضيّه [ظهور] ما، ناگهانى و بى‌خبر اتّفاق مى‌افتد، به طورى كه ديگر نه توبه‌اى به حالش سودمند مى‌افتد و نه پشيمانى از گناه، از كيفر ما مى‌رهاندش.

ر. ك: ص 693 (بخش هفتم/ فصل يكم/ سختكوشى در عمل).

5/ 2 دوست داشتن دوستداران اهل بيت (عليهم السلام)

1062. الأمالى، طوسى- به نقل از حَنَش بن مُعتمر-: بر امير مؤمنان، على بن ابى طالب عليه السلام، وارد شدم و گفتم: سلام و رحمت و بركات خداوند بر تو باد، اى امير مؤمنان! چگونه روز خود را به شب رساندى؟ فرمود: «روز خود را به شب رساندم، در حالى كه دوستدار خود را دوست مى‌دارم و دشمنم را دشمن. دوستدار ما، در حالى روز خود را به شب مى‌رساند كه به رحمت خداوند كه در انتظار آن است، شادمان است و دشمن ما، در حالى روز خود را به شب مى‌رساند كه بناى كار خود را بر لبه پرتگاهى در حال ريزش مى‌سازد، و گويى آن لبه او را در آتش فرو مى‌افكند و گويى درهاى رحمت به روى اهل آن، گشوده شده‌اند. پس گوارا باد اهل رحمت را رحمتشان و هلاكت و دوزخ، ارزانى دوزخيان باد!