896. امام صادق عليه السلام: گاه انسان به كسى مهر مى‌ورزد؛ امّا فرزند او را دشمن مى‌دارد؛ ليكن خداوند عز و جل جز اين نخواست كه مهروَرزى به ما را واجب گرداند كه عدّه‌اى آن را گرفتند و عدّه‌اى رهايش كردند؛ فرموده است: «بگو: من به ازاى اين از شما مزدى نمى‌خواهم، مگر دوستى با خويشاوندان».

897. امام هادى عليه السلام‌- در زيارت جامعه كه امامان عليهم السلام را بِدان زيارت مى‌كنند-: پدر و مادرم و جانم فداى شما! به واسطه ولايت [و دوستى‌] شماست كه خداوند، نشانه‌هاى دينمان را به ما آموخت و تباهى‌هاى دنياى ما را به سامان آورد و به واسطه ولايت [و دوستى‌] شماست كه كلمه [ى توحيد]، كامل گشت و نعمت، تمام شد و جدايى به اتّحاد انجاميد و به واسطه ولايت [و دوستى‌] شماست كه طاعت [و عباداتِ‌] واجب، پذيرفته مى‌شود و آن دوستى‌اى كه واجب گشته است، مخصوص شماست.

898. مصباح الزائر- در دعاى ندبه-: آن گاه در كتاب خود، مُزد محمّد- كه درودهايت بر او و خاندانش باد- را دوستى با خاندان او قرار دادى و فرمودى: «بگو: من به ازاى اين، مزدى از شما نمى‌خواهم، جز دوستى با خويشاوندان» و نيز فرمودى: «هر مزدى كه از شما خواستم، از آنِ خودتان است» و باز فرمودى: «براى اين از شما مزدى نمى‌خواهم، مگر كسى كه بخواهد راهى به سوى پروردگارش در پيش گيرد». اينان، همان راهى هستند كه به تو مى‌رسد و همان مسيرى هستند كه به خشنودى تو مى‌انجامد.

3/ 2 تمسّك‌

899. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: من و اهل بيتم، درختى هستيم كه در بهشت است و شاخه‌هاى آن در دنياست. پس هر كه به ما چنگ آويزد، راهى به سوى پروردگارش در پيش گرفته است.