فصل دوم: ويژگى شيعيان اهل بيت‌

608. امام على عليه السلام: شيعيان ما در راه دوستى ما، به يكديگر بخشش مى‌كنند و در پرتو محبّت ما، يكديگر را دوست مى‌دارند و براى زنده نگاه داشتن ياد ما، به ديدار يكديگر مى‌شتابند. آنها كسانى هستند كه هر گاه خشمگين مى‌شوند، ستم روا نمى‌دارند و هر گاه خشنود شوند، زياده‌روى نمى‌كنند. براى همسايگان خود، مايه بركت اند و با هر كه آميزش يابند، راه آشتى در پيش مى‌گيرند.

609. امام على عليه السلام: شيعيان ما خداشناس اند و به امر خداوند، عمل مى‌كنند. آنها اهل فضيلت اند وسخن به درستى مى‌گويند. خوراكشان اندك است و پوشاكشان ميانه‌رَوى و رفتارشان به فروتنى است .... آنها را بيمار مى‌انگارى و مى‌پندارى كه ديوانه اند، در حالى كه چنين نيست و عظمت خدايشان آنها را به بيمارى افكنده و شدّت هيبت پروردگار، دل‌هاى آنها را بى‌پروا و عقل‌هايشان را پريشان كرده است و هر گاه از اينها فارغ آيند، با انجام اعمال نيكو، به درگاه الهى مى‌شتابند. آنها نه به [عملِ‌] كم، راضى اند و نه اعمال زياد را فراوان مى‌شمارند.

610. الأمالى، طوسى- به نقل از نوف بن عبد اللَّه بكالى-: امام على عليه السلام به من فرمود: «اى نوف! ما از سرشتى پاك، آفريده شده‌ايم و شيعيان ما، از سرشت ما آفريده شده‌اند.

پس هر گاه روز رستاخيز فرا رسد، آنها به ما مى‌پيوندند».