1/ 3 جانشينان خدا

262. نهج البلاغة- به نقل از كميل بن زياد-: امير مؤمنان، على بن ابى طالب عليه السلام، دست مرا گرفت و به صحرا برد. چون به بيرون شهر رسيد، چونان اندوهگينان آهى كشيد و فرمود: «... خدايا! البتّه زمين از پيشوايى كه حجّت خداوند است، تهى نمى‌ماند و اين كس، يا پيداست يا ترسان و پنهان تا حجّت‌ها و دلايل روشنِ خدا از بين نرود.

ايشان چندند و كجايند؟! به خدا سوگند، شمارشان بسيار اندك است و در قدر و منزلت، نزد خدا بسيار بزرگوارند.

خداوند، حجّت‌ها و دلايل روشن خود را با ايشان حفظ مى‌كند تا آنها را به مانندهايشان سپرده، در دل‌هايشان كشت كنند. دانش با بينايى حقيقى، يك‌باره به ايشان روى آورده است و با آسودگى و خوشى يقين و باور به كار بسته‌اند و آنچه را كه اشخاصِ به ناز و نعمت پرورده سختى مى‌شمرند، آسان يافته‌اند و به آنچه نادانان از آن دورى مى‌گزينند، انس گرفته‌اند و با بدن‌هايى در دنيا زندگى مى‌كنند كه روح‌هاى آنها به جايى بسيار بلند دل‌بسته است. آنان اند جانشينان خدا در زمين و دعوت كنندگان به سوى دين او. آه، آه! چه مشتاق ديدار آنان هستم».

263. امام زين العابدين عليه السلام‌- در دعايش در روز عرفه-: خدايا! درود بفرست بر پاك‌ترين‌هاى اهل بيت او كه آنها را براى امر خود برگزيدى و آنها را گنجوران علم خود و پاسداران دينت و جانشينان در زمينت و حجّت‌هاى بندگانت قرارشان دادى و با اراده‌ات آنان را از هر گونه پليدى و پلشتى كاملًا پاكشان گرداندى و آنان را وسيله به سوى خود و راهِ به سوى بهشت قرار دادى.