امامت و خلافت، منصبى الهى است و پيامبر خدا، به فرمان خداوند، دوازده تن از اهل بيت خود را براى انجام اين مسئوليت تعيين كرده است و تبعيت نكردن اكثر مردم از آنها، با خلافت واقعى آنها منافاتى ندارد.

به تعبير ديگر، بر پايه احاديث معتبرى كه گذشت، از جمله حديث «خلفاى دوازده‌گانه»، پيامبر خدا خبر از شايستگى امامان اهل بيت عليهم السلام براى خلافت و تعيين آنها به عنوان جانشين خود داده؛ امّا اين كه مردم مى‌پذيرند، يا نمى‌پذيرند، موضوع ديگرى است كه در اين باره نيز پيامبر صلى الله عليه و آله در احاديث ديگرى، حوادثِ آينده امّت اسلامى را پيشگويى كرده و خبر داده كه امّتش با اهل بيت او چه خواهند كرد.[301]

2. عدم اتّفاق امّت بر خلافت امامان شيعه‌

اشكال دوم، اين است كه در برخى از گزارش‌هاى حديث در باره «خلفاى دوازده‌گانه»، اين عبارت آمده است:

كُلُّهُم تَجتَمِعُ عَلَيهِ الامَّةُ.[302]

همه آنها، مورد اتّفاق امّت اند.

بديهى است كه هيچ يك از امامان شيعه مورد اتّفاق امّت نبوده‌اند. بنا بر اين، چگونه مى‌توان حديث ياد شده را بر آنان منطبق دانست؟

پاسخ، اين است كه:

اوّلًا بيشتر احاديثى كه «خلفاى دوازده‌گانه» را گزارش كرده‌اند، فاقد تعبير ياد شده اند و گزارشى كه به اتّفاق امّت بر آنها اشاره كرده، از اعتبار لازم برخوردار

[301]. ر. ك: ص 959( بخش يازدهم: ستم كردن به اهل بيت عليهم السلام) و دانش‌نامه امير المؤمنين عليه السلام: ج 7 ص 253( بخش هشتم/ فصل يكم: خبر دادن پيامبر صلى الله عليه و آله از شهادت على عليه السلام).

[302]. سنن أبى داوود: ج 4 ص 106 ح 4279.