پس از خاك‌سپارى ابو عبيده، بر سر قبر او رفت و فرمود: «بار خدايا! بر ابو عبيده آسان گير. بار خدايا! قبر او را نورانى گردان. بار خدايا! او را به پيامبرش ملحق كن».

واژه «حذّاء» در لغت به معناى كفّاش است. وى از امام باقر و امام صادق عليهما السلام روايت كرده است و فضيل بن عثمان، جميل بن صالح، ابو ايّوب ابراهيم بن عثمان، على بن زيد، هشام بن حكم، حمّاد بن عيسى، هشام بن سالم و شمارى ديگر، از قول او روايت كرده‌اند.

ابو عبيده در زمان حيات امام صادق عليه السلام از دنيا رفت.

سَعدُ الخَير

نامش سعد بن عبد الملك است. شمارى از اخبار، حاكى از آن است كه وى نزد امام باقر عليه السلام مقام و منزلت بالايى داشته است. مثلًا مفيد به سند خود، از ابو حمزه ثمالى روايت كرده است كه گفت: سعد- كه از فرزندان عبد العزيز بن مروان بود و امام باقر عليه السلام او را «سعد الخير» مى‌ناميد- بر امام باقر عليه السلام وارد شد و مانند زنان گريه و ناله مى‌كرد. امام عليه السلام به او فرمود: «چرا گريه مى‌كنى، سعد؟». گفت: چرا گريه نكنم، در حالى كه من از شجره‌اى هستم كه در قرآن لعنت شده‌اند!! امام عليه السلام فرمود: «تو از آنها نيستى. تو از ما خاندان هستى ...».

امام باقر عليه السلام دو نامه مفصّل به او نوشته كه در يكى از آنها اين تعبيرات به كار رفته است: «رحمت خدا بر تو! بدان كه ...، اى برادر من! خداى عز و جل ...». طلب رحمت براى سعد، نشانگر بزرگى مقام و شدّت ديندارى و پرهيزگارى بسيار اوست و خطاب «اى برادر من!» نشان مى‌دهد كه وى در نظر امام باقر عليه السلام قدر و منزلتى عظيم داشته است.