بشخص در ميان مردم عطاء فرمايد بهتر است براى او از ثروت و دارائى كه
براى ديگرى بميراث گذارد (زيرا نام نيكو در ميان مردم سبب ميشود كه از خويشان و
بيگانگان هر كه بشنود براى او طلب مغفرت كند و امّا ارث فقط به ارث برنده نتيجه
مىبخشد، پس صرف مال در طلب ذكر جميل و نام نيكو براى شخص بهتر است از باقى گذاردن
مال و ثروت براى وارث، و اين جمله اشاره است باينكه شخص بايد از صرف مال در باره
خويشان دريغ ننموده و بايشان كمك و دستگيرى نمايد).
(9) و
قسمتى [دوم] از اين خطبه است:
آگاه باشيد
نبايد رو بگرداند يكى از شما از خويشان خود آنگاه كه ببيند آنها را در فقر و
پريشانى و بايستى بايشان احسان نمايد مالى را كه زياد نمىشود اگر از دادن آن
خوددارى نمايد و كم نمىگردد و اگر آنرا صرف كند (خداوند عوض آنرا خواهد داد) (10)
و هر كه از طايفه خويش دست بكشد (آنها را كمك و دستگيرى ننمايد) پس، از ايشان يك
دست گرفته شده و از او دستهاى بسيار، (11) و كسيكه (به خويشان خود) متواضع و
مهربان و همراه باشد دوستى هميشگى آنها را بخود جلب ميكند. (سيّد رضىّ فرمايد:)
مىگويم: غفيرة در اين خطبه بمعنى زيادتى است، چنانكه در عوض جمع كثير مىگويند:
جمّ غفير و
جمّاء غفير، و در روايتى بجاى آن عفوة گفته شده، و عفوة چيز نيكو را گويند، چنانكه
گفته ميشود: أكلت عفوة الطَّعام يعنى طعام نيكوئى خوردم، و چه خوش معنايى اراده
فرموده است حضرت از فرمايش خود: و من يقبض يده عن عشيرته تا آخر زيرا هر كه همراهى
و نفع خود را از خويشانش باز دارد يك كمك را از آنها دريغ نموده، پس هر گاه به
نصرت و يارى ايشان حاجت پيدا كند و بخواهد كه آنها او را كمك كنند، از ياريش
خوددارى مىنمايند و بحرف او گوش نمىدهند، بنا بر اين از مساعدت دستهاى زياد و
همراهى قدمهاى بيشمار محروم مىماند.