وارسى تاريخى بسى مهم تر از بحث اختلاف قرائت ها و مناقشه در ادلّه و  در مسئله وضوست ; چرا كه اينها در طول قرن ها كارى از پيش نبردند. ما با مشخص ساختن زمانِ اختلاف در وضو وانگيزه هاى آن ، توانستيم در اين عرصه گام هاى مثبتى برداريم و با شناختِ كسانى كه از اين اختلاف بهره مند مى شدند ، آن را به عنوان مُرَجِّح يكى از دو قول به شما آوريم ; همان چيزى كه در اصطلاح فقها «جهتِ صدور» ناميده مى شود و فقيه هنگام تعارض ادله ـ اختلاف در روايت يا در قرائت يا  ـ از آن كمك مى گيرد .

مى دانيم كه فقها و متكلّمان و مفسّران ما ، مسئله وضو را از نظر لغوى ، نحوى و قرائت قرآنى وارسى مى كنند و به انگيزه هاى اختلاف در وضو و عواملِ آن از جهت تاريخى و زمان شكل گيرى اين اختلاف ، نمى پردازند . در حالى كه قرن هاست اين طريق كارگشا نبوده است . ما با رويكرد به مسائل تاريخى توانستيم روشن سازمى كه وراى شستن پاها در وضو (كه قرائت قرآنى در آن محل اختلاف است) شخص عثمان بن عفّان مى باشد ، كسى كه قرائت ديگر صحابه را ـ كه قرآن را از دهان پيامبر (صلى الله عليه وآله) شنيدند ـ به دور افكند .

ما با تصوير و تعيين تاريخ اختلاف در وضو ، تا حد زيادى ،