شهرستان طائف، بر اثر داشتن هوای لطیف و باغها و نخلستانهای فراوان، مرکز خوشگذرانان حجاز بوده و هست. قبیله «ثقیف» که یکی از قبایل نیرومند و پرجمعیت عرب به شمار میرفت، در این شهر زندگی میکردند. اعراب «ثقیف» از جمله کسانی بودند که در نبرد «حنین» بر ضد اسلام شرکت کرده و پس از شکست فاحش به شهر خود- که دارای دژ محکم و مرتفعی بود- پناهنده شده بودند. پیامبر، برای تکمیل پیروزی دستور داد که فراریان نبرد «حنین» تعقیب شوند. از این رو به «ابو عامر اشعری» و «ابو موسی اشعری» با گروهی از سربازان اسلام، مأموریت داد که قسمتی از آنها را که به «اوطاس» پناهنده شده بودند تعقیب نمایند. اولین فرمانده در این نبرد جان خود را از دست داد و دومی با پیروزی کامل دشمن را پراکنده ساخت [1] و خود نیز با باقیمانده سپاه اسلام رهسپار «طائف» گردید [2] و در مسیر خود دژ «مالک» آتش افروز جنگ «حنین» را با خاک یکسان نمود. البته تخریب دژ «مالک» جنبه انتقامی نداشت، بلکه بدین منظور بود که در پشت سر خود، نقطه اتکا و پناهگاهی برای دشمن باقی نگذارد. ستونهای سپاه اسلام یکی پس از دیگری حرکت کردند و اطراف شهر را اردوگاه خود قرار دادند. دژ «طائف» بسیار مرتفع بود و دیوار محکمی داشت که برجهای مراقبت آن کاملا بر خارج قلعه مسلط بود. محاصره دژ آغاز شد، ولی هنوز حلقه محاصره تکمیل نشده بود که دشمن با تیراندازی از پیش روی سربازان اسلام جلوگیری کرده و گروهی را در همان لحظه نخست از پای درآوردند. [3] پیامبر گرامی دستور داد که سپاه عقبنشینی کند و اردوگاه خود را در محلی دورتر از تیررس دشمن قرار دهد. [4] سلمان فارسی که مسلمانان از تدابیر نظامی وی [1]. واقدی، المغازی، ج 3، ص 915- 916. [2]. بحار الانوار، ج 21، ص 162. [3]. سیره حلبی، ج 3، ص 132. [4]. الطبقات الکبری، ج 2، ص 158.