هنگامی که امیر مؤمنان علیه السّلام از جانب پیامبر مأمور شد که دژهای «وطیح» و «سلالم» را بگشاید (دژهایی که دو فرمانده قبلی موفق به گشودن آن‌ها نشده بودند و با فرار خود ضربه جبران‌ناپذیری بر حیثیت ارتش اسلام زده بودند) زره محکمی بر تن کرد و شمشیر مخصوص خود، «ذو الفقار» را حمایل کرده و هروله کنان و با شهامت خاصی که شایسته قهرمانان ویژه میدان‌های جنگی است به جانب قلعه حرکت کرد و