در یکی از اعیاد «قریش» حادثه غریبی اتفاق افتاد و در نظر افراد دقیق، زنگ خطر انقراض حکومت بت‌پرستان به صدا درآمد.
روزی که بت‌پرستان دور بتی گرد آمده بودند و پیشانی‌ها را در برابر آن به خاک می‌ساییدند؛ چهار نفر از سران آنان که به علم و دانش معروف بودند، کردار آنان را نپسندیده، در گوشه‌ای با هم سخن گفتند. از جمله سخنان آنان این بود که قوم ما از طریق ابراهیم منحرف شدند، این سنگی که گروه ما دور آن می‌گردند، نمی‌شنود، نمی‌بیند و سود و ضرری نمی‌رساند. [3]