«یاقوت حموی» 574-626ق. او را ادیب، اریب و کامل توصیف کرده است. «حاکم نیشابوری» قضاوتش را راست، درست و شیوه اش را نیکو خوانده است. «ذهبی» 673-748ق. در «سیر اعلام النبلا» قضاوتش را محمود و صاحب فنون و دارای خط زیبا معرفی کرده است. «سهمی»345-427ق. در تاریخش او را از مفاخر شهر «جرجان» برشمرده است.

جنازه ی جرجانی از «ری» به «جرجان» منتقل و در زادگاهش به خاک سپرده شد. «قاضی ابوالحسن عبدالجبار بن احمد» 359-419ق. امام «معتزلی ها» و قاضی القضات «ری» و «قزوین»، بر او نماز گزارد. «ابوعلی خطیر»، «قاسم بن علی»، (قرن 5ق.)، وزیر «مجدالدوله دیلمی» (-?414ق.) و دیگر بزرگان آن عصر در تشییع جنازه اش حاضر شدند.

به گفته ی «یاقوت حموی»، «شیخ ابوبکر عبدالقاهر بن عبدالله جرجانی» -471ق.، بنیان گذار علم معانی و بیان، به شاگردی خود نزد ابوالحسن جرجانی می بالید. بنابر این گزارش، وی مکرر در آثارش از استادش به بزرگی و دانش یاد می کند و خود را مدیون مهر و لطف استاد معرفی می نماید. اما برخی در این سخن تردید کرده اند؛ زیرا وفات «عبدالقاهر جرجانی» حداقل حدود هشتاد سال پس از وفات ابوالحسن جرجانی است. در این صورت چگونه امکان دارد که نزد وی تحصیل کرده باشد؟

پیش تر اشاره شد که ابوالحسن جرجانی گذشته از دانش فقه و حقوق، در هنر نیز دست داشت. خطش زیبا و شبیه خط «ابن مقله» بود. شعرش مورد ستایش شعرشناسان و سخنش مورد اعتماد سخن دانان بود.

آثار:

1. تفسیر القرآن المجید

متاسفانه از تفسیر قرآن ابوالحسن جرجانی، اثری برجای نمانده است. اما «ذهبی» در «سیر اعلام النبلا» به تفسیر وی تصریح کرده است.

نسخه های خطی:

هیچ گزارشی از نسخ خطی آن در دست نیست.

نسخه های چاپی:

چاپ نشده است.

2. تهذیب التاریخ (صفوه التاریخ)

ثعالبی دو فصل از تاریخ وی را در «یتیمه الدهر» آورده است. به نظر می رسد تهذیب التاریخ مختصر و تهذیب شده ی «تاریخ طبری» است. به همین جهت آن را صفوه التاریخ نیز خوانده اند.

ثعالبی آن را تاریخی با الفاظ بلیغ و صحت روایات و حسن تصرف در انتقادات، توصیف کرده است.

«ابن خلدون» نیز در «تاریخ کبیر» خودش از تهذیب التاریخ علی بن عبدالعزیز جرجانی بهره برده است.

نسخه های خطی:

هیچ گزارشی از نسخ خطی آن در دست نیست.

نسخه های چاپی:

چاپ نشده است.

3. دیوان شعر

اشعار زیادی از وی در منابع مختلف نقل شده است. اما ظاهراً دیوان وی به دست ما نرسیده است. باوجود این «سزگین» مدعی است از او یک دیوان باقی مانده است. گویا این دیوان تا قرن هفتم ه-. ق.، در یک کتابخانه در «حلب» موجود بود. از بیان «سزگین» چنین مستفاد می شود که از قرن هفت به بعد، خبری از آن دیوان در میان نیست.

هم چنین «سزگین» خبر از کتاب دیگری می دهد که گویا شرح بر دیوان «متنبی» است. این کتاب به صورت خطی