«عبدالرفیع بن عبدالله فندرسکی استرآبادی»

حدود 1273-1312ه-.ق.

«عبدالرفیع بن عبدالله استرآبادی»، فقیه فاضل و دانشمند صاحب نامی در عصر خود بود.

ظاهراً در سال فتح «هرات» (1273ه-.ق.) در «فندرسک» «استرآباد» جامه ی هستی پوشید و پس از تحصیل مقدمات و مراحلی از دانش آن روزگار، رهسپار مراکز علمی و دینی «عراق» (عتبات عالیات) گردید.

در «نجف اشرف» و «کربلا» از استادان بزرگ بهره برد و به مقام بلند علمی دست یافت. آنگاه راهی سرزمین مادری خود شد و در «رامیان» زندگی کرد. تا سال 1312ه-.ق. زنده بود. شاید چند سال پس از آن بدرود حیات گفته است.

نویسنده «تراجم الرجال» احتمال داده است، عبدالرفیع استرآبادی همان شخص است که «آقابزرگ» در «نقباءالبشر» با نام «محمدرفیع استرآبادی» از وی سخن گفته است؛ زیرا عبدالرفیع در برخی از آثارش، نام خود را «محمدرفیع» نوشته است.

باتوجه به تقارن زمانی، این احتمال صحیح به نظر می رسد. در آن صورت باید گفت صاحب «المآثر» او را «صدرالافاضل» استرآبادی و مجتهدی که ساکن «کلاته خیج» است، توصیف کرده است.

آثار:

1. الفوائد الغرویه

این اثر، یک کتاب فقهی مختصری است که به روش کتاب های فقهی معروف، نگارش یافته است.

مولف سعی کرده است مسائل مشکل فقهی را مطرح و بدون حاشیه گویی و تطویل، به آنها پاسخ دهد.

وی در آغاز کتاب، در نه فائده، مطالب کلی فقه و استنباط احکام را توضیح داده است. سال تالیف این اثر 1301ه-.ق. است.

نسخه های خطی:

1 نسخه ی خطی در «کتابخانه ی آیت الله العظمی مرعشی نجفی (ره)» به شماره 8851 در 191 برگ، کتابت سال 1301ه-.ق.، به خط مولف و با تصحیح و حواشی موجود است.

نسخه های چاپی:

چاپ نشده است.