صحبت با وی سیر نشود. از شاگردان برجسته ی آقا سید ابوالحسن اصفهانی بود. از جمله تألیفاتش الف) رساله در خراج و مقاسمه ب) حاشیه بر قوانین ج) دیوان آثار و... را می توان نام برد.

حافظه ای قوی در نقل روایات، قصص و تواریخ داشت. علاوه بر آن از طبع شعر نیز بهره مند بود. از اشعار اوست:

هزار خنده به جام شراب ناب زده

کسی که از لب میگون تو شراب زده

غلام طلعت آن مهوشم که زیر نقاب

هزار طعنه به خورشید بی نقاب زده[1]

3 - میرزا حسن عراقی اصفهانی: فرزند میرزا ابراهیم متوفّی 1323 ق. عالم فاضل و فقیه زاهد عابد وی در کمک و دستگیری از مستمندان و امر به معروف و نهی از منکر اهتمام بسیار داشت. در مسجد سلام اقامه ی جماعت می کرد. و در نهایت زهد و تقوی می زیست.[2]

4 - سیّد محسن میرشمسی: فرزند سیّد ابوالحسن. متوفّی 1368 ق. واعظ جلیل و پرهیزگار که نفس وی را شفابخش می دانستند. در تاریخ فوتش شاعری سروده است: «رفت پیش حسین، محسن من».[3]

5 - ملّا مهدی شاه طوری: فرزند ملاّ عبدالرزاق. متوفّی 1319 ق. عالم فاضل متّقی از شاگردان مر سیّد محمّد شهشهانی.

6 - سیّد محمّد جزایری: فرزند سیّد محمّد شفیع جزایری(مدفون در تکیه خوانساری). عالم فاضل و ادیب اواخر دوره ی قاجاریه. متوفّی 1323 ق.

7 - میرزا عبدالحسین صنیع همایون: فرزند آقا محمّدکاظم نقّاش. متوفّی 1341 ق. از هنرمندان خوش ذوق اصفهان که در نقّاشی و قلمدان سازی استاد بود. وی در منظره سازی تبحّر داشت و شاگردان بسیاری را تربیت کرد.[4]

8 - سیّد ابوالقاسم سیّدالاسلام: فرزند سیّد ابراهیم. متوفی 1357 ق. عالم فقیه و از علمای عالیقدر خاندان شهشهانی.