2 - حاج میرزا بدیع موسوی درب امامی:

ای دل برِ دوست،،، تَرک گِله کن

یا عشق مَوَرز،،، یا حوصله کن

چون خواسته او،،، هجران تو را

در روز وصال،،، تَرک گله کن

در کعبه عشق،،، مُحرِم چو شدی

بام و در دوست پر ولوله کن

«میرزا بدیع درب امامی»[1]

فرزند سیّد مصطفی موسوی، متوفّی 1318 ق. از سادات صحیح النّسب بوده و حکایتی در مورد نَسَب ایشان ذکر شده است. به این صورت که عارف برجسته حاج محمدجواد سر جویی نقل می کند که هنگام عبادت در حالت خواب یا خلسه به خدمت روح مقدس حضرت صدیقه علیها السلام شرفیاب شدم و عرض حال میرزا نصراللّه انصاری(از مستوفیان قاجاری) را به پیشگاه آن بزرگوار مطرح کردم. حضرت صدیقه علیها السلام فرمودند: «این فرد با اولاد من هم بد می کند». عارف سر جویی می گوید: زمانی که میرزا نصراللّه آمد، گفتم: دیگر به اولاد پیمبر چه کرده ای که حضرت صدیقه علیها السلام از تو بیزار است؟ گفت: دیروز پسر حاج میرزا بدیع مستمری دیوانی داشت، ندادم و مأیوسش نمودم.[2] عالم ادیب، فقیه مجتهد، شاعر خطاط از مدرّسین مشهور اصفهان در فقه و اصول. وی واقعاً بدیع الزّمان بود. چنانکه آقا سیّد محمّد شهشهانی(استاد وی) در موردش گوید: «در اصفهان یک مجتهد است که خودم باشم و نصف مجتهد یعنی میرزا بدیع».[3] مردی خوش اخلاق و پاکیزه لباس که با کمال فقر در نهایت عزّت نفس روزگار گذرانید. شیرین زبانی و نکته سنجی های وی باعث می شد که هیچ کس از