براياثبات حق و يا اثبات جرم پزشكى قانونى نياز به نبش قبر داشته باشد.

(مسأله 259) در همه موارد ياد شده بايد توجه شود كه نبش قبر موجب بى‌حرمتى به ميّت نشود. بنابر احتياط واجب در مورد سوّم اگر صاحب حق براى دريافت حق خود شتاب كرده و اصرار نمايد، براى اهميّت حقوق مردم، اداى حق را برحرمت ميّت ترجيح مى‌دهيم.

(مسأله 260) در دو مورد اوّل بايد از ولىّ ميّت براى نبش قبر اذن گرفته شود و در مورد سوم نيز بنابر احتياط واجب، و اگر به ولىّ دسترسى نباشد از كسى كه بعد از ولىّ به ميّت نزديكتر است، بايد اجازه بگيرند بنابر احتياط واجب.

(مسأله 261) مستحب است صورت ميّت را باز كرده، گونه راست او را بر زمين گذاشته و مقدارى تربت امام حسين همراه او در قبر بگذارند و احتياط مستحب آن است كه به مقدار يك خشت از آن در مقابل صورتش گذاشته شود.

(مسأله 262) شايسته است كه پس از نهادن ميّت در قبر و پيش از پوشانيدن قبر، شهادتين، عقايد حقّه و اقرار به امامت فرد فرد ائمّهرا به او تلقين كنند.

(مسأله 263) اگر عضوى از بدن ميّت جدا شده كه استخوان در آن هست، بنابر احتياط واجب بايد آن را غسل داده، ودر پارچه‌اى بپيچند سپس آن را دفن كنند.

(مسأله 264) اگر قطعه گوشتى از بدن ميّت جدا شده و استخوان در آن نيست، احتياج به غسل ندارد ولى بايد آن را دفن كنند و احتياط مستحب آنست كه آن را در پارچه‌اى بپيچند و سپس دفن كنند.

(مسأله 265) اگر قطعه‌اى از بدن انسان زنده جدا شود، احكام ميّت بر آن جارى نمى‌شود، اگر چه استخوان هم داشته باشد، ولى بهتر است كه آن را دفن كنند.

(مسأله 266) بر بچه سقط شده نماز ميّت مشروعيّت ندارد. ولى اگر خلقتش كامل شده و اعضايش رشد كرده باشد، بايد آن را غسل داده، حنوط و كفن نموده دفن نمايند.