نخواند، قضا ندارد.

(مسأله 154) خونى كه نشانه‌هاى حيض را دارد ولى يكى از سه شرط بالا را ندارد، حيض نيست و حكم حيض بر آن جارى نمى‌شود.

(مسأله 155) زنى كه خون متفاوت مى‌بيند، ملاك و معيار براى تشخيص خون حيض آن است كه: خون حيض، سرخ مايل به سياهى است، گرم است، با فشار و سوزش بيرون مى‌آيد.

(مسأله 156) كمترين فاصله ميان دو حيض، ده روز است. اگر زنى در اين فاصله خون ببيند، حكم استحاضه بر او جارى مى‌شود.

(مسأله 157) زنى كه داراى عادت وقتيّه و عدديّه است، اگر مدت طولانى خون استحاضه ببيند، ايّام عادت خود را حيض، بقيّه را استحاضه قرار مى‌دهد.

(مسأله 158) زنى كه عادت وقتيّه و عدديّه ندارد، اگر مدت طولانى مستحاضه باشد، بر اساس ويژگيهاى خون حيض، ايّام عادت خود را تعيين مى‌كند، اگر تشخيص آن ممكن نباشد، پس از گذشت يكماه به عادت بستگان خود مراجعهمى‌كند. اگر مختلف باشند، سه تا ده روز، به دلخواه عددى را برمى‌گزيند و ايّام حيض خود قرار مى‌دهد.

(مسأله 159) رابطه زناشوئى با زن حائض حرام است، حتّى از دُبُر،- بنابر احتياط واجب- و لكن كفاره ندارد، ولى ديگر كامجوئى‌ها مانعى ندارد.

(مسأله 160) بر زن حائض حرام است كه خود را در اختيار همسر قرار دهد و از او تمكين نمايد.

(مسأله 161) پس از پاك شدن بنابر احتياط واجب پاك كردن محلّ، رابطه زناشوئى جايز است، اگر چه پيش از غسل كراهت دارد.

(مسأله 162) نمازهاى واجبى كه از زن در ايّام عادت ترك مى‌شود، قضا ندارد. ولى روزه ماه رمضان كه در ايّام عادت ترك مى‌شود، بايد آنها را قضا كند.