1) انسان گمشده، كه آن را «لَقيط» مى‌نامند.

2) حيوان گمشده، كه آن را «ضالّه» مى‌گويند.

3) اشياى گمشده، كه «لُقَطَه» ناميده مى‌شود.

احكام لقيط (كودك سرِ راهى)

(مسأله 1964) بچه سر راهى اگر در معرض تلف باشد، بايد آن را برداشت، در غير اين صورت بر داشتنش واجب نيست.

(مسأله 1965) اگر شخص بالغ و عاقل بچّه‌اى را از سرِ راه بر دارد، بر او ولايت پيدا مى‌كند و بايد در نگهدارى و سرپرستى آن تلاش كند.

(مسأله 1966) اگر همراه بچه سر راهى مالى باشد، آن مال تا قرينه‌اى بر خلاف نباشد، محكوم است به اينكه مالِ آن بچّه است و ولىّ بچّه آن را همراه بچّه قرار داده كه هر كس بچه را بردارد، آن را بر بچّه انفاق كند. و لذا مى‌توان آن را در نفقه بچّههزينه كرد.

(مسأله 1967) اگر مشخّص باشد كه بچّه را عمدا بر سرِ راه نگذاشته‌اند، بلكه افتاده، يا گمشده، و يا كسى به زور از دست آنها گرفته و رها كرده است، در اين صورت اگر پولى همراه بچّه باشد در حكم مجهول‌المالك مى‌باشد.

(مسأله 1968) كسى كه بچّه‌اى را پيدا كرده نمى‌تواند آن را به فرزندى خود درآورد، و اگر چنين كارى انجام دهد، هيچ اثر شرعى ندارد.

احكام ضالّه (حيوان گمشده)

(مسأله 1969) در كشورهاى اسلامى، اگر حيوانى را در منطقه‌اى پيدا كند كه آنجا خالى از سكنه باشد و حيوان در معرض تلف نباشد به اين معنى كه در آنجا آب و علف باشد، و باكى از درندگان نداشته باشد، يا به اين جهت كه حيوان‌