آورد، مثلًا بگويد: «أنتِ علىَّ كظهرِ هندٍ» و هند نام مادر و يا خواهرش باشد، ظهار محقّقنمى‌شود.

(مسأله 1858) اگر به جاى «ظَهر» عنوان ديگرى بر زبان جارى كند، مثلًا او را به دست، پا، يا هر عضو ديگرى از اعضاى مادرش تشبيه كند، و يا به خود او تشبيه كند، مثلًا بگويد: «أنتِ علىَّ كَامّى» ظهار واقع مى‌شود.

(مسأله 1859) اگر صيغه ظهار را بدون تشبيه جارى سازد، مثلًا به قصد ظهار بگويد: «أنْتِ عَلَىَّ حَرامٌ» ظهار واقع نمى‌شود.

(مسأله 1860) ظهار كننده بايد بالغ و عاقل باشد و از روى اختيار انجام دهد، پس اگر از روى اجبار يا به خاطر خوشنودى ديگرى- چون مادر يا همسر ديگر- و يا براى فرار از مشكلات آن را بر زبان آورد، ظهار واقع نمى‌شود.

(مسأله 1861) ظهار اگر از روى خشم و احساسات- بدون تأمّل- و يا به قصد ايذا و اذيّت همسر باشد، واقع نمى‌شود.

(مسأله 1862) در ظهار شرايطى است كه از آن جمله است:

1) بايد دو شاهد عادل وجود داشته باشند.

2) زن بايد در حال پاكى باشد.

3) بايد در آن پاكى رابطه زناشويى برقرار نشده باشد.

4) در ظهار بايد قبلًا نزديكى انجام شده باشد.

(مسأله 1863) هنگامى كه ظهار با شرايط ياد شده انجام پذيرفت، تا هنگامى كه كفاره ظهار را پرداخت نكرده، نزديكى كردن با آن زن بر شوهر حرام است، ولى ديگر كامجوئيها مانعى ندارد، پس از اداى كفّاره حكم ظهار برداشته مى‌شود.