احكام ظِهار

«ظِهار» آن است كه مردى همسرش را به قصد حرام كردن آن بر خويش، به يكى از محارم خود تشبيه كند.

(مسأله 1853) ظهار فقط از طرف مرد واقع مى‌شود و اگر زن چنين تشبيه ناروائى را بر زبان براند، شوهرش بر او حرام نمى‌شود.

(مسأله 1854) صيغه ظهار بايد به قصد تحريم رابطه زناشويى با حفظ رشته زناشويى باشد، پس اگر آن را به عنوان كنايه از طلاق بر زبان جارى كند، نه طلاق واقع مى‌شود و نه ظهار. و اگر آن را به عنوان تهديد زن به دورى، نه به قصد تحريمبگويد، اثرى بر آن مترتّب نمى‌شود.

(مسأله 1855) ظهار آن است كه مردى به قصد تحريم همسرش بر خويش بگويد: «أنتِ عَلَىَّ كَظَهْرِ امّى». و يا هر تعبيرى كه اين تشبيه را برساند، مثلًا بگويد: «أَنْتِ عَلَىَّ ظَهْرُ امّى»، «أنْتِ مِنّى كَظَهْرِ امّى»، «أنْتِ حَرامٌ عَلَىَّ كَظَهْرِامّى» و يا هر تعبير ديگرى كه اين مفهوم را ادا كند. و يا به جاى «أنْتِ»: «هِىَ» يا «فُلانةُ» بگويد.

(مسأله 1856) در ظهار اگر به جاى مادر، خواهر، عمّه، خاله و يا هر عنوان ديگرى كه به وسيله نسبى، سببى يا شيرى بر او حرامست، بر زبان بياورد، ظهار واقع مى‌شود.

(مسأله 1857) در ظهار حتما بايد عنوان محرميّت بر زبان جارى شود مانند مادر، خواهر و امثال آنها و اگر به جاى عنوان، نام يكى از محارم خود را بر زبان‌