(مسأله 1817) هر كسى كه حيض نمى‌شود وظيفه‌اش سه ماه يا يك ماه و نيم عدّه نگه داشتن بود، اگر تصادفا در وسط عدّه‌اش حيض ببيند، بنابر احتياط واجب لازم است كه عدّه‌اش را بر اساس سه حيض و دو حيض قرار دهد.

(مسأله 1818) اگر زن حامله از شوهرى كه از او حامله است طلاق بگيرد، تا فرا رسيدن زايمان عدّه نگه مى‌دارد، اگرچه يك لحظه پس از طلاق اتفاق بيفتد.

(مسأله 1819) زنى كه ازدواج موقّت كرده و حامله است، پس از سپرى شدن مدّت آن، بنابر احتياط واجب بايد بيشترين مدّت را، از زمان عدّه و وقت زايمان، عدّه نگه بدارد.

(مسأله 1820) اگر موجبات فسخ و يا بطلان نكاح در ازدواج موقّت پديد آيد، عدّه او همان عدّه عقد موقّت (دو بار پاك شدن، يا يك ماه و نيم) مى‌باشد.

(مسأله 1821) زنى كه همسرش بميرد، عدّه او در هر حال چهار ماه و ده روز است، مگر زن حامله، كه اگر در كمتر از مدّت ياد شده زايمان كند بايد تا پايان مدّت ياد شده عدّه نگهدارد، و اگر پس از آن مدّت زايمان كند، عدّه‌اش تا هنگام زايمانامتداد مى‌يابد.

(مسأله 1822) زنى كه در حال عدّه باين است، اگر شوهرش بميرد همان عدّه خودش را به پايان مى‌رساند و عدّه وفات نگه نمى‌دارد. ولى اگر در عدّه رجعى باشد، بايد عدّه وفات نگه دارد.

(مسأله 1823) شستن بدن و لباس، شانه زدن گيسوان، و گرفتن ناخنها و رعايت ديگر مسائل بهداشتى كه عرفا زينت محسوب نمى‌شود، در ايّام عدّه وفات مانعى ندارد.

(مسأله 1824) سرمه كشيدن اگر براى زينت نباشد، بلكه از روى نياز باشد، و يا در ميان آنها مرسوم باشد و در عرف آنها آرايش به شمار نيايد، مانعى ندارد.

(مسأله 1825) اگر زن در عدّه وفات آرايش كند، معصيت كرده است، ولى عدّه‌اش باطل نمى‌شود.