بايد وظيفه شك را رها كرده، به وظيفه يقين يا ظنّ خود عمل كند.

(مسأله 651) اگر نمازگزار در تعداد ركعتهاى نماز به ظن خود عمل كند و بر آن مبنا نمازش را به پايان برساند و بعد از فراغت از نمازش ظنّش بر طرف شود و دچار شك و ترديد شود، نمازش صحيح است و به شك خود اعتنا نمى‌كند.

(مسأله 652) در پنج موردى كه گفتيم مى‌توان شك در تعداد ركعتهاى نماز را تصحيح كرد، تصحيح آنها واجب نيست، بلكه مى‌توان نماز را با انجام دادن يكى از مبطلات نماز به هم زد و از سر گرفت.

(مسأله 653) اگر نمازگزار در تعداد ركعتهاى نماز شك كند و مطابق وظيفه‌اش نماز را به پايان برساند، بنابر احتياط واجب، حتما بايد نماز احتياط را به جا آورد و از سر گرفتن نماز كفايت نمى‌كند.

سجده سهو و قضاى اجزاى فراموش شده‌

(مسأله 654) اگر نمازگزار يك سجده از سجده‌هاى نماز را فراموش كند و بعد از ركوع بعدى متوجّه شود، بايد بعد از نماز آن سجده را قضا كند، سپس دو سجده سهو به جا آورد.

(مسأله 655) اگر كسى تشهّد آخر نماز را فراموش كند و بعد از سلام يادش بيايد، بايد آن تشهّد را قضا كند، سپس دو سجده سهو به جا آورد.

(مسأله 656) اگر نمازگزار قسمتى از تشهّد آخر نماز را فراموش كند و بعد از سلام متوجّه شود، بنابر احتياط واجب بايد آن را قضا كند، سپس دو سجده سهو به جا آورد.

(مسأله 657) اگر نمازگزار تشهّد اوّل نماز را فراموش كند و پس از ركوع متوجّه شود، بعد از نماز بايد دو سجده سهو به جا آورد و قضاى آن لازم نيست، همچنين است بنابر احتياط واجب اگر قسمتى از آن را فراموش كرده باشد.