شك در نماز و افعال آن‌

(مسأله 632) اگر انسان بعد از خارج شدن وقت نماز شك كند كه آيا نمازش را خوانده است يا نه؟ بنا مى‌گذارد كه خوانده است ولى اگر در اثناى وقت شك كند كه نماز خوانده يا نه؟ بايد آن را به جا آورد.

(مسأله 633) اگر نمازگزار پس از شروع در نماز عصر شك كند كه نماز ظهر را خوانده است يا نه؟ بنا مى‌گذارد كه خوانده است، و اگر پس از شروع در نماز عشا شك كند كه نماز مغرب را خوانده است يا نه؟ بنا مى‌گذارد كه خوانده است.

(مسأله 634) اگر نمازگزار پس از فراغت از نماز شك كند كه نمازش را صحيح خوانده يا نه؟ بنا بر صحّت آن مى‌گذارد.

(مسأله 635) اگر نمازگزار پس از فراغت از يك جزء نماز، شك در صحّت آن كند، بنا بر صحّت مى‌گذارد و به شك خود اعتنا نمى‌كند.

(مسأله 636) كسى كه در شرايط نماز زياد شك مى‌كند، بايد به شك خود اعتنا نكند، اگر چه در اثناى نماز چنين شكى روى دهد.

(مسأله 637) اگر نمازگزار پيش از شروع در نماز در مورد يكى از شرايط نماز- مثل طهارت- شك كند، بايد به شك خود اعتنا كند و بنا را بر نبودن آن شرط بگذارد، اگر چه زياد شك كند، مگر اين كه به حدّ وسواس برسد، در اين صورت اعتنانمى‌كند.

(مسأله 638) ميزان در كثيرالشّك بودن نظر عرف است، ولى اگر كسى در سه نماز پشت سر هم شك كند او حتما كثيرالشّك است، و شايد با كمتر از آن نيز عنوان كثيرالشّك صدق بكند.