2) اگر پيش از استقرار رخ دهد، چنانكه به هنگام عجله پيش مى‌آيد كه پيشانى بر مُهر خورده برمى‌گردد، در اينجا نيز اگر بى‌اختيار به روى مُهر برگردد، مجموع آنها را يك سجده حساب مى‌كند و ذكر سجده را به اميد اين كه اين قسمت نيز جزءسجده اول باشد بنابر احتياط واجب مى‌گويد. ولى اگر بتواند از برگشتن پيشانى بر روى مهر خوددارى كند، بنابر احتياط واجب نماز را به هم زده ونماز را اعاده مى كند.

(مسأله 509) اگر نمازگزار از سجده كامل عاجز باشد، بنابر احتياط واجب بايد به مقدار ممكن خم شود و پيشانى را بر چيزى كه سجده بر آن جايز است بگذارد و عضوهاى ديگر سجده را بر زمين بگذارد.

(مسأله 510) اگر نمازگزار به هيچوجه نتواند خم شود با اشاره سجده مى‌كند، اگر نتواند با اشاره چشم، و اگر از آن هم ناتوان باشد از قلبش خطور مى‌دهد كه سجده مى‌كند.

(مسأله 511) كسى كه به هيچوجه نمى‌تواند پيشانى‌اش را بر زمين بگذارد بايد چانه‌اش را بر چيزى كه سجده بر آن جايز است بگذارد، اگر ممكن نباشد بينى‌اش را بر زمين بگذارد، اگر آن نيز ممكن نباشد هر جايى از صورتش كه ممكن باشد آن را برمهر يا هر چيز ديگرى كه سجده بر آن جايز است بگذارد.

(مسأله 512) اگر كسى يك يا هر دو سجده را فراموش كند و پيش از ركوع ركعت بعد متوجّه شود برمى‌گردد و آن را انجام مى‌دهد و نمازش را ادامه مى‌دهد.

(مسأله 513) كسى كه يك سجده را فراموش كرده و پس از خم شدن به ركوع ركعت بعد يادش آمده، نمازش صحيح است و بعد از نماز قضاى سجده فراموش شده را بجا مى آورد واگر دو سجده فراموش شده نمازش باطل است.

(مسأله 514) اگر نمازگزار در حال برخاستن يا پيش از شروع تشهد شك كند كه سجده را انجام داده يا نه؟ برمى‌گردد و انجام مى‌دهد ولى اگر بعد از ايستادن ويا بعد از دخول به تشهد شك كند، به شك خود اعتنا نمى‌كند و نمازش را ادامه مى‌دهد.