فصل چهارم: احكام حبس، سُكنى، عُمرى و رُقبى‌

عناوين ياد شده در حبس كردن عين براى بدست آوردن منافع آن به صورت تدريجى، با وقف مشترك هستند، جز اينكه اينها بر اساس بيرون كردن عين از مالكيّت مالك پيريزى نشدهاند، بلكه در مُلك مالك باقى ميمانند و پس از در گذشت او به ورثهاش منتقل ميشوند.

(مسأله 2685) در عناوين ياد شده، افرادى كه عين به نفع آنها حبس شده، نمى توانند در آن تصرّف مالكانه كنند، مثلًا آن را بفروشند، يا به كسى هبه كنند.

(مسأله 2686) حبس كردن عبارت است از تصدّق دادن منافع يك عين و منحصر كردن آن به فرد، افراد و يا طبقه خاصى كه وقف بر آنها جايز باشد، از قبيل: فقرا، طلّا ب، حجّاج، زوّار، خادم مسجد و امثال آنها.

(مسأله 2687) حبس كردن همانند وقف نياز به انشاء دارد، يعنى بايد با لفظ يا عملى كه دلالت بر مراد خود كند، آن را انشا نمايد، مثلًا بگويد: اين اسب را در راه خدا حبس نمودم. يا آن را در اختيار كسى قرار دهد كه براى او حبس نموده است.

(مسأله 2688) براى الزامى شدن حبس قصد قربت و قبض دادن آن به فرد يا افرادى كه به نفع آنها حبس شده، شرط است، چنانكه در وقف بيان گرديد. ولى شرط بودن پذيرش آنها محلّ اشكال است.

(مسأله 2689) اگر مالك عينى را براى مدت معيّنى حبس نمود، تا آن مدّت الزامى ميشود و پيش از سپرى شدن آن مدت نمى تواند از آن‌