(مسأله 1472) اگر شخص فقيرى به كسى كه زكات به گردنش هست بدهكار باشد، ميتواند بدهى او را از بابت زكات حساب كند و نيازى به اين كار نيست كه زكاتش را به او بپردازد، سپس بدهى خود را از او بگيرد.

(مسأله 1473) اگر انسان به شخصى به اعتقاد اين كه او فقير است زكات بدهد، سپس معلوم شود كه او بى نياز بوده است، در اين فرض سه صورت است:

أ- اگر زكات با جدا كردن و كنار گذاشتن از خود محصول يا غير آن مشخص شده بود و به ذمّه منتقل نشده بود، در اين صورت اگر مالك در بررسى و جستجو كوتاهى كرده باشد ضامن است و اگر در حدّ توان تلاش كرده باشد ضامن نيست.

ب- اگر كنار نگذاشته باشد، بلكه محصول را پيش از اداى زكات از دست داده باشد، در نتيجه به ذمّهاش منتقل شده و ضامن است مطلقاً، خواه كوتاهى كرده باشد يا نه؟

ج- اگر زكات را كنار گذاشته و با وجود مستحق آن را نداده و به تأخير انداخته باشد، در اينجا نيز ظاهر اين است كه ضامن است مطلقاً، حتّى اگر كوتاهى نكرده باشد، بنابر احتياط واجب.

(مسأله 1474) كسى كه فقير نيست ولى زكات را گرفته است، در حكم كسى است كه مالى را بدون حق گرفته باشد، و در نتيجه ضامن است و نمى تواند به زكات دهنده مراجعه كند، مگر اين كه زكات دهنده به او نگفته باشد كه اين مال، زكات است.

(مسأله 1475) اگر كسى به يك فقير غير شيعه به اعتقاد اين كه او شيعه است زكات بدهد، اگر در تلاش و بررسى كوتاهى نكرده باشد، ضامن نيست.