موت پدر پسرى بزرگتر از آن نباشد. و اگر ميت دو پسر داشته باشد از دو عيال به يك سن، اعيان حبوه را بين آن دو پسر بايد بالسويه قسمت نمود.

مسأله- مراد به حبوه كه از مال پدر بايد مجاناً به اكبر ذكور از اولاد داده شود

چهار چيز است: لباس مستعمل پدر است هر قدر كه باشد نه آن چه دوخته لكن هنوز نپوشده [1] يا به عنوان تجارت و كاسبى كردن پوشيده باشد، و قرآن است و انگشتر و شمشير و در صورت تعدد اين سه، [2] هر كدام انتسابش به ميت بيشتر باشد آن را حبوه مى‌برد و با تساوى در نسبت احتياط به صلح و تراضى ترك نشود و بعضى از علماء اعلام از حبوه شمرده‌اند كتب هر چه باشد و سلاح و رحل و راحله ميت را و در صورت تعدد اين سه، حكم انگشتر را خواهد داشت و احتياط به مراعات فرمايش اين بعض ترك نشود و اگر عين حبوه يا بعضى از آنها در تركه نباشد قيمت آنها حبوه داده مى‌شود.

مسأله- معتبر است [3] در حبوه بردن پسر بزرگ آن كه حبوه بعضى از تركه ميت باشد

نه آن كه تركه منحصر باشد بعين حبوه على الاحوط و اما بلوغ پسر و انفصالش حياً در حين موت پدر شرط نيست على الاقوى بلكه حبوه حمل را جدا مى‌گذارند مثل ارثش تا حين انفصال و اما در اشتراط عقل و رشد پسر تأمل است [4] و طريق احتياط واضح است.

[1] اگر براى پوشيدن دوخته باشد از حبوه است.

[2] ظاهر آن است كه با تعدد نيز حبوه محسوب است در صورتى كه مستعمل بالفعل يا مهياى براى استعمال باشد و در كتب و سلاح و رحل و راحله احتياط به تصالح خيلى مطلوب است گر چه حبوه نمودن آنها اقوى است.

[3] اقوى عدم اعتبار است.

[4] اقوى عدم اشتراط است.