وصيت كند، و نيز بايد سفيه نباشد [1] يعنى مال خود را در كارهاى بيهوده مصرف نكند.

مسأله 2707- كسى كه از روى عمد مثلًا زخمى به خود زده يا سمّى خورده است كه به واسطه آن، يقين يا گمان به مردن او پيدا مى‌شود، اگر وصيت كند كه مقدارى از مال او را به مصرفى برسانند صحيح نيست.

مسأله 2708- اگر انسان وصيت كند كه چيزى به كسى بدهند، در صورتى آن كس آن چيز را مالك مى‌شود كه بعد از مردن وصيت كننده آن را قبول كند و اگر در زمان زنده بودن او قبول نمايد مالك نمى‌شود [2].

مسأله 2709- وقتى انسان نشانه‌هاى مرگ را در خود ديد، بايد فوراً امانت‌هاى مردم را به صاحبانش برگرداند و اگر به مردم بدهكار است و موقع دادن آن بدهى رسيده بايد بدهد، و اگر خودش نمى‌تواند بدهد، يا موقع دادن بدهى او نرسيده، بايد وصيت كند و بر وصيت شاهد بگيرد، ولى اگر بدهى او معلوم باشد وصيت كردن لازم نيست‌ [3].

مسأله 2710- كسى كه نشانه‌هاى مرگ را در خود مى‌بيند، اگر خمس و زكات و مظالم بدهكار است بايد فوراً بدهد و اگر نمى‌تواند بدهد چنانچه از خودش مال دارد، يا احتمال مى‌دهد كسى آنها را ادا نمايد، بايد وصيت كند و همچنين است اگر حج بر او واجب باشد.

[1] در صورتى كه بعد از بالغ شدن سفيه شده باشد بايد به حكم حاكم از تصرف در مال‌خودش منع شود و الّا وصيت او صحيح است.

[2] مالك مى‌شود.

[3] اگر ورثه مورد اطمينان باشند كه بدهى او را مى‌دهند و الّا لازم است وصى براى دادن آن تعيين كند.