احكام وصيت‌

مسأله 2703- وصيت آن است كه انسان سفارش كند بعد از مرگش براى او كارهايى انجام دهند، يا بگويد بعد از مرگش چيزى از مال او ملك كسى باشد، يا براى اولاد خود و كسانى كه اختيار آنان با اوست قيّم و سرپرست معيّن كند. و كسى را كه به او وصيت مى‌كنند وصى مى‌گويند.

مسأله 2704- كسى كه نمى‌تواند حرف بزند اگر با اشاره مقصود خود را بفهماند، براى هر كارى مى‌تواند وصيت كند و كسى هم كه مى‌تواند حرف بزند، اگر در كارهاى كوچك و كم‌ارزش با اشاره‌اى كه مقصودش را بفهماند وصيت كند صحيح است. ولى در كارهاى بزرگ مثل آن كه بخواهد وصيت كند مبلغ زيادى به كسى بدهند اشاره فايده ندارد [1].

مسأله 2705- اگر نوشته‌اى به امضا يا مهر ميت ببينند چنانچه مقصود او را بفهماند و معلوم باشد كه براى وصيت كردن نوشته، بايد مطابق آن عمل كنند.

مسأله 2706- كسى كه وصيت مى‌كند بايد بالغ و عاقل باشد [2] و از روى اختيار

[1] اگر مقصود را بفهماند صحيح است.

[2] اگر طفل به ده سال رسيده باشد و خوب و بد را تميز دهد وصيتش در كارهاى خوب‌مثل ساختن مسجد و پل و آب انبار و ساير خيرات صحيح است.