احكام نذر و عهد

مسأله 2649- نذر آن است كه انسان بر خود واجب كند كه كار خيرى را براى خدا به‌جا آورد، يا كارى را كه نكردن آن بهتر است براى خدا ترك نمايد.

مسأله 2650- در نذر بايد صيغه خوانده شود و لازم نيست آن را به عربى بخوانند پس اگر بگويد چنانچه مريض من خوب شود، براى خدا بر من است كه ده تومان به فقير بدهم نذر او صحيح است.

مسأله 2651- نذر كننده بايد مكلف و عاقل باشد و به اختيار و قصد خود نذر كند، بنابراين نذر كردن كسى كه او را مجبور كرده‌اند، يا به واسطه عصبانى شدن بى‌اختيار نذر كرده صحيح نيست.

مسأله 2652- آدم سفيهى‌ [1] كه مال خود را در كارهاى بيهوده مصرف مى‌كند، اگر مثلًا نذر كند چيزى به فقير بدهد صحيح نيست.

مسأله 2653- اگر شوهر از نذر كردن زن جلوگيرى نمايد، زن نمى‌تواند نذر كند و

[1] اگر حاكم او را منع كرده باشد از تصرف در اموال خود نذرهاى مربوط به مالش صحيح‌نيست، و همچنين است كسى كه به واسطه مفلس بودن از تصرف در اموال خود ممنوع شده است.