چهارم: در وقت به كار بردن اسلحه نام خدا را ببرد و چنانچه عمداً نام خدا را نبرد شكار حلال نمى‌شود، ولى اگر فراموش كند اشكال ندارد.

پنجم: وقتى به حيوان برسد كه مرده باشد، يا اگر زنده است به اندازه سر بريدن آن وقت نباشد و چنانچه به اندازه سر بريدن وقت باشد و سر حيوان را نبرد تا بميرد حرام است.

مسأله 2611- اگر دو نفر حيوانى را شكار كنند، و يكى از آنان مسلمان و ديگرى كافر باشد يا يكى از آن دو نام خدا را ببرد و ديگرى عمداً نام خدا را نبرد آن حيوان حلال نيست.

مسأله 2612- اگر بعد از آن كه حيوانى را تير زدند مثلًا در آب بيفتد، و انسان بداند كه حيوان به واسطه تير و افتادن در آب جان داده، حلال نيست. بلكه اگر شك كند كه فقط براى تير بوده يا نه، حلال نمى‌باشد.

مسأله 2613- اگر با سگ غصبى يا اسلحه غصبى حيوانى را شكار كند، شكار حلال است و مال خود او مى‌شود ولى گذشته از اين كه گناه كرده بايد اجرت اسلحه يا سگ را به صاحبش بدهد.

مسأله 2614- اگر با شمشير يا چيز ديگرى كه شكار كردن با آن صحيح است با شرطهايى كه در بالا گفته شد، حيوانى را دو قسمت كنند، و سر و گردن در يك قسمت بماند و انسان وقتى برسد كه حيوان جان داده باشد، هر دو قسمت حلال است. و همچنين است اگر حيوان زنده باشد ولى به اندازه سر بريدن وقت نباشد [1] اما اگر به اندازه سر بريدن وقت باشد و ممكن باشد كه مقدارى زنده‌ [2] بماند، قسمتى كه سر و

[1] اگر زنده باشد و به اندازه سر بريدن وقت نباشد آن قسمتى كه در آن سر و گردن نيست‌حرام است و قسمت ديگر حلال است.

[2] به احتياط واجب در اين مسأله و مسأله بعد.