مسأله 2510- اگر زن را از خون حيض پاك بداند و طلاقش دهد بعد معلوم شود كه موقع طلاق در حال حيض بوده، طلاق او باطل است و اگر او را در حيض بداند و طلاقش دهد بعد معلوم شود پاك بوده طلاق او صحيح است.

مسأله 2511- كسى كه مى‌داند زنش در حال حيض يا نفاس است، اگر غايب شود مثلًا مسافرت كند و بخواهد او را طلاق دهد، بايد تا مدتى كه معمولًا زن‌ها از حيض يا نفاس پاك مى‌شوند صبر كند.

مسأله 2512- اگر مردى كه غايب است بخواهد زن خود را طلاق دهد چنانچه بتواند اطلاع پيدا كند كه زن او در حال حيض يا نفاس است يا نه، اگرچه اطلاع او از روى عادت حيض زن، يا نشانه‌هاى ديگرى باشد كه در شرع معيّن شده، بايد تا مدتى كه معمولًا زن‌ها از حيض يا نفاس پاك مى‌شوند صبر كند.

مسأله 2513- اگر با عيالش كه از خون حيض و نفاس پاك است نزديكى كند و بخواهد طلاقش دهد، بايد صبر كند تا دوباره حيض ببيند و پاك شود، ولى زنى را كه نُه سالش تمام نشده، يا آبستن است، اگر بعد از نزديكى طلاق دهند، اشكال ندارد، و همچنين است اگر يائسه باشد؛ يعنى اگر سيده است بيشتر از شصت سال و اگر سيده نيست بيشتر از پنجاه سال داشته باشد.

مسأله 2514- اگر با زنى كه از خون حيض و نفاس پاك است نزديكى كند و در همان پاكى طلاقش دهد چنانچه بعد معلوم شود كه موقع طلاق آبستن بوده، بنابر احتياط واجب‌ [1] بايد دوباره او را طلاق دهد.

مسأله 2515- اگر با زنى كه از خون حيض و نفاس پاك است نزديكى كند و مسافرت نمايد، چنانچه بخواهد در سفر طلاقش دهد، بايد به قدرى كه زن معمولًا بعد از آن پاكى، خون مى‌بيند و دوباره پاك مى‌شود صبر كند.

[1] واجب نيست.