«زَوَّجْتُكَ نَفْسِي فِي الْمُدَّةِ الْمَعْلُومَةِ عَلَى الْمَهْرِ الْمَعْلُوم»

بعد بدون فاصله مرد بگويد:

«قَبِلْتُ»

، صحيح است. و اگر ديگرى را وكيل كنند و اول وكيل زن به وكيل مرد بگويد:

«مَتَّعْتُ مُوكِّلَتِي مُوكِّلَكَ فِي الْمُدَّةِ الْمَعْلُومَةِ عَلَى الْمَهْرِ الْمَعْلُوم»

پس بدون فاصله وكيل مرد بگويد:

«قَبِلْتُ لِمُوكِّلي هكَذا»

صحيح مى‌باشد.

شرايط عقد

مسأله 2379- عقد ازدواج چند شرط دارد:

اول: آن كه به عربى صحيح خوانده‌ [1] شود و اگر خود مرد و زن نتوانند صيغه را به عربى صحيح بخوانند، چنانچه ممكن باشد احتياط واجب آن است كسى را كه مى‌تواند به عربى صحيح بخواند وكيل كنند و اگر ممكن نباشد، خودشان مى‌توانند به غير عربى بخوانند، اما بايد لفظى بگويند كه معنى‌

«زَوَّجْتُ»

و

«قَبِلْتُ»

را بفهماند.

دوم: مرد و زن يا وكيل آنها كه صيغه را مى‌خوانند قصد انشاء داشته باشند؛ يعنى اگر خود مرد و زن صيغه را مى‌خوانند، زن به گفتن‌

«زَوَّجْتُكَ نَفْسي»

قصدش اين باشد كه خود را زن او قرار دهد و مرد به گفتن‌

«قَبِلْتُ التَزْويجَ»

زن بودن او را براى خود قبول نمايد، و اگر وكيل مرد و زن صيغه را مى‌خوانند، به گفتن‌

«زَوَّجْتُ»

و

«قَبِلْتُ»

قصدشان اين باشد كه مرد و زنى كه آنان را وكيل كرده‌اند، زن و شوهر شوند.

سوم: كسى كه صيغه را مى‌خواند بالغ و عاقل باشد [2]، چه براى خودش بخواند يا از طرف ديگرى وكيل شده باشد.

چهارم: اگر وكيل زن و شوهر يا ولىّ آنها صيغه را مى‌خوانند، در عقد، زن و شوهر

[1] به احتياط واجب و اگر نتوانند به عربى بخوانند به زبان ديگر مانعى ندارد و لازم نيست‌وكيل بگيرند.

[2] به احتياط واجب.