مسأله 2366- اگر چيز نجس را براى كارى كه شرط آن پاكى است عاريه دهد، مثلًا لباس را عاريه دهد كه با آن نماز بخوانند، بنابر احتياط واجب‌ [1] بايد نجس بودن آن را به كسى كه عاريه مى‌كند بگويد.

مسأله 2367- چيزى را كه عاريه كرده بدون اجازه صاحب آن نمى‌تواند به ديگرى اجاره، يا عاريه دهد.

مسأله 2368- اگر چيزى را كه عاريه كرده با اجازه صاحب آن به ديگرى عاريه دهد، چنانچه كسى كه اول آن چيز را عاريه كرده بميرد يا ديوانه شود، عاريه دومى باطل نمى‌شود.

مسأله 2369- اگر بداند مالى را كه عاريه كرده غصبى است، بايد آن را به صاحبش برساند و نمى‌تواند به عاريه دهنده بدهد.

مسأله 2370- اگر مالى را كه مى‌داند غصبى است عاريه كند و از آن استفاده‌اى ببرد و در دست او از بين برود، مالك مى‌تواند عوض مال و عوض استفاده‌اى را كه عاريه كننده برده، از او يا از كسى كه مال را غصب كرده‌ [2] مطالبه كند و اگر از عاريه كننده بگيرد، او نمى‌تواند چيزى را كه به مالك مى‌دهد از عاريه دهنده مطالبه نمايد.

مسأله 2371- اگر نداند مالى را كه عاريه كرده غصبى است و در دست او از بين برود، چنانچه صاحب مال عوض آن را از او بگيرد، او هم مى‌تواند آنچه را به صاحب مال داده از عاريه دهنده مطالبه نمايد، ولى اگر چيزى را كه عاريه كرده طلا و نقره باشد، يا عاريه دهنده با او شرط كرده باشد كه اگر آن چيز از بين برود عوضش را بدهد، نمى‌تواند چيزى را كه به صاحب مال مى‌دهد، از عاريه دهنده مطالبه نمايد.

[1] اگر براى استعمال خوردن و آشاميدن عاريه دهد بايد نجس بودن را بگويد ولى در مثل‌نماز احتياط واجب نيست.

[2] عوض استفاده‌هايى را كه عاريه كننده برده مشكل است بتواند از غاصب بگيرد.