را در جايى بگذارد كه گمان مى‌رود ظالمى بفهمد و آن را ببرد، چنانچه تلف شود بايد عوض آن را به صاحبش بدهد [1].

مسأله 2345- اگر صاحب مال براى نگهدارى مال خود جايى را معيّن كند و به كسى كه امانت را قبول كرده بگويد كه بايد مال را در اين‌جا حفظ كنى و اگر احتمال هم بدهى كه از بين برود نبايد آن را به جاى ديگر ببرى چنانچه امانتدار احتمال دهد كه در آن‌جا از بين برود و بداند چون آن‌جا در نظر صاحب مال براى حفظ بهتر بوده گفته است كه نبايد از آن‌جا بيرون ببرى مى‌تواند آن را به جاى ديگر ببرد، و اگر در آن‌جا ببرد و تلف شود ضامن نيست. ولى اگر نداند به چه جهت گفته كه به جاى ديگر نبر، چنانچه به‌جاى ديگر ببرد و تلف شود، احتياط واجب آن است كه عوض آن را بدهد.

مسأله 2346- اگر صاحب مال براى نگهدارى مال خود جايى را معيّن كند ولى به كسى كه امانت را قبول كرده نگويد كه آن را به جاى ديگر نبر، چنانچه امانتدار احتمال دهد كه در آن‌جا از بين برود، مى‌تواند [2] آن را به جاى ديگرى كه مال در آن‌جا محفوظتر است ببرد، و چنانچه مال در آن‌جا تلف شود ضامن نيست.

مسأله 2347- اگر صاحب مال ديوانه شود كسى كه امانت را قبول كرده بايد فوراً امانت را به ولىّ او برساند و يا به ولىّ او خبر دهد، و اگر بدون عذر شرعى مال را به ولىّ او ندهد و از خبر دادن هم كوتاهى كند و مال تلف شود، بايد عوض آن را بدهد.

مسأله 2348- اگر صاحب مال بميرد، امانتدار بايد مال را به وارث او برساند يا به وارث او خبر دهد و چنانچه مال را به وارث او ندهد و از خبر دادن هم كوتاهى كند و مال‌

[1] در صورتى كه اين كار را از روى اختيار بكند و اما اگر جايى محفوظتر از آن ندارد و نمى‌تواند امانت را به صاحبش يا كسى كه حفظ كند آن را برساند، عوض آن را در صورت تلف نبايد بدهد.

[2] بلكه بايد به جاى محفوظتر ببرد مگر آن كه صاحب مال نيز همان احتمال را مى‌داده.