احكام كفالت‌

مسأله 2331- كفالت آن است كه انسان ضامن شود كه هر وقت طلبكار بدهكار را خواست، به دست او بدهد [1] و به كسى كه اين‌طور ضامن مى‌شود كفيل مى‌گويند.

مسأله 2332- كفالت در صورتى صحيح است كه كفيل به هر لفظى اگرچه عربى نباشد به طلبكار بگويد كه من ضامنم هر وقت بدهكار خود را بخواهى به دست تو بدهم و طلبكار هم قبول نمايد.

مسأله 2333- كفيل بايد مكلّف و عاقل باشد و او را در كفالت مجبور نكرده باشند و بتواند كسى را كه كفيل او شده حاضر نمايد.

مسأله 2334- يكى از پنج چيز، كفالت را به‌هم مى‌زند: اول: كفيل بدهكار را به دست طلبكار بدهد. دوم: طلب طلبكار داده شود، سوم: طلبكار از طلب خود بگذرد، چهارم:

بدهكار بميرد [2]. پنجم: طلبكار كفيل را از كفالت آزاد كند.

مسأله 2335- اگر كسى به زور، بدهكار را از دست طلبكار رها كند، چنانچه طلبكار دسترسى به او نداشته باشد، كسى كه بدهكار را رها كرده، بايد او را به دست طلبكار بدهد.

[1] يا صاحب حقى ديگر يا مدعى حقى كه دعواى او را حاكم بشنود يعنى دعواى او قابل قبول باشد.

[2] و يا كفيل بميرد، و نيز اگر حقى را كه صاحب حق دارد به ديگرى نقل كند به حواله يا غير آن كفالت به‌هم مى‌خورد.