مسأله 1935- كسى كه مخارج سالش را داشته اگر مقدارى از آن را مصرف كند و بعد شك كند كه آنچه باقى مانده به اندازه مخارج سال او هست يا نه، نمى‌تواند زكات بگيرد.

مسأله 1936- صنعتگر يا مالك يا تاجرى كه درآمد او از مخارج سالش كمتر است، مى‌تواند براى كسرى مخارجش زكات بگيرد. و لازم نيست ابزار كار يا ملك يا سرمايه خود را به مصرف مخارج برساند.

مسأله 1937- فقيرى كه خرج سال خود و عيالاتش را ندارد، اگر خانه‌اى دارد كه ملك اوست و در آن نشسته، يا مال سوارى دارد، چنانچه بدون اينها نتواند زندگى كند، اگرچه براى حفظ آبرويش باشد، مى‌تواند زكات بگيرد و همچنين است اثاث خانه و ظرف و لباس تابستانى و زمستانى و چيزهايى كه به آنها احتياج دارد. و فقيرى كه اينها را ندارد، اگر به اينها احتياج داشته باشد، مى‌تواند از زكات خريدارى نمايد.

مسأله 1938- فقيرى كه ياد گرفتن صنعت براى او مشكل نيست، بنابر احتياط واجب بايد ياد بگيرد و با گرفتن زكات زندگى نكند، ولى تا وقتى مشغول ياد گرفتن است، مى‌تواند زكات بگيرد.

مسأله 1939- به كسى كه قبلًا فقير بوده و مى‌گويد فقيرم، اگرچه انسان از گفته او اطمينان پيدا نكند، مى‌شود زكات داد.

مسأله 1940- كسى كه مى‌گويد فقيرم و قبلًا فقير نبوده، يا معلوم نيست فقير بوده يا نه، چنانچه از گفته او اطمينان‌ [1] پيدا نشود، احتياط واجب آن است كه به او زكات ندهند.

مسأله 1941- كسى كه بايد زكات بدهد، اگر از فقيرى طلبكار باشد، مى‌تواند طلبى را كه از او دارد، بابت زكات حساب كند.

مسأله 1942- اگر فقير بميرد و مال او به اندازه قرضش نباشد، انسان مى‌تواند طلبى را

[1] اگر از ظاهر حالش گمان حاصل شود كه فقير است كافى است.