مصرف زكات‌

مسأله 1933- انسان مى‌تواند زكات را در هشت مورد مصرف كند:

اول: فقير، و آن كسى است كه مخارج سال خود و عيالاتش را ندارد و كسى كه صنعت يا ملك يا سرمايه‌اى دارد كه مى‌تواند مخارج سال خود را بگذراند فقير نيست.

دوم: مسكين، و آن كسى است كه از فقير سخت‌تر مى‌گذراند.

سوم: كسى كه از طرف امام عليه السلام يا نايب امام مأمور است كه زكات را جمع و نگهدارى نمايد و به حساب آن رسيدگى كند و آن را به امام عليه السلام يا نايب امام يا فقرا برساند.

چهارم: كافرهايى كه اگر زكات به آنان بدهند به دين اسلام مايل مى‌شوند، يا در جنگ به مسلمانان كمك مى‌كنند.

پنجم: خريدارى بنده‌ها و آزاد كردن آنان.

ششم: بدهكارى كه نمى‌تواند قرض خود را بدهد.

هفتم: سبيل اللَّه؛ يعنى كارهايى كه منفعت عمومى‌ [1] دينى دارد، مثل ساختن مسجد و مدرسه‌اى كه علوم دينيه در آن خوانده مى‌شود.

هشتم: ابن السبيل؛ يعنى مسافرى كه در سفر درمانده شده و احكام اينها در مسائل آينده گفته خواهد شد.

مسأله 1934- احتياط واجب آن است كه فقير و مسكين بيشتر از مخارج سال خود و عيالاتش را از زكات نگيرد و اگر مقدارى پول يا جنس دارد، فقط به اندازه كسرى مخارج يك سالش زكات بگيرد.

[1] يا نفعش به عموم مسلمين مى‌رسد مثل بناى پل و ساختمان سد و راه‌سازى يابراى اسلام نفع دارد مثل دفع فساد از حوزه اسلام و ترويج ديانت به هر نحو ممكن و امثال اينها.